هادی ساعی : کاروان خوبی داریم اما المپیک هم میدان بزرگی است

نام المپیک برای ما ایرانیان با نام چند ورزشکار، به طور خاص گره خورده است. ورزشکارانی که در دوره های مختلف المپیک شرکت کرده اند و ثابت کردند که مرد میدان های بزرگ هستند. یکی از این مردان بی تردید هادی ساعی است. قهرمان پرافتخار تکواندوی ایران که سه آوردگاه المپیکی را تجربه کرده و در هر سه دوره موفق به کسب مدال شده. یک برنز و دو طلا، حاصل حضور ساعی در المپیک است تا او را به یکی از ماندگارترین چهره های تاریخ ورزش ایران در المپیک تبدیل کند. حال در آستانه المپیک توکیو با ساعی همکلام شده ایم تا برای ما از تجربیات و خاطرات و حال و هوای رویدادی بگوید که هر 4 سال یک بار تمام دنیا را به پای خود میخکوب می کند:
*موضوع بحث ما در مورد المپیک است و می خواستیم در ابتدا یک مقدار درباره فضای حاکم بر المپیک برای ما توضیح بدهید. اساسا تفاوت بارز المپیک با مسابقات جهانی و آسیایی چیست و شما چه سطحی از رقابت را در المپیک تجربه پشت سر گذاشته اید؟
-داستان المپیک با همه رویدادها متفاوت است چرا که هر ۴ سال یک بار برگزار می شود و حساسیت های خاص خود را  دارد. همین مسئله باعث می شود تا فشار و استرس روی ورزشکارها بیشتر شود. در ورزش های رکوردی، رکوردهای المپیک همیشه پایین تر از رکوردهای مسابقات جهانی است بخاطر اینکه مسابقات جهانی هر سال برگزار می شود و فشار بر روی ورزشکاران در آنجا کمتر است.  المپیک توکیو هم با سایر المپیک ها متفاوت است و احساس می کنم آن فشاری که همیشه روی ورزشکاران بوده در این دوره کمتر است چرا که المپیک قرار است بدون حضور تماشاگران برگزار شود و همین مسئله تا حدودی کار ورزشکاران را راحت می کند.
*شما حضور در سه المپیک را تجربه کرده اید. ۲۰۰۰ ، ۲۰۰۴ و ۲۰۰۸. آیا آن احساس و شرایطی که در المپیک سیدنی داشتید با آن چه که در المپیک آتن یا پکن تجربه کردید یکسان بود؟ آن مهارت و قدرتی که طی سال ها پیدا کردید آیا در کاهش استرسی که از آن سخن گفتید تاثیرگذار بود؟
-در المپیک سیدنی من جوان و کم تجربه بودم و فشار بر روی من بیشتر بود. اتفاقا اگر مسابقات من را ببینید کاملا متوجه می شوید که در المپیک سیدنی بخاطر آن جوانی و استرس و فشار، بیشتر سعی می کردم که از فیزیکم استفاده کنم. این در المپیک آتن کمتر شد و در المپیک پکن کاملا با پختگی در میدان حاضر شدم. به عنوان مثال اگر تعداد ضربه هایی که در المپیک پکن می زدم را با ضرباتی که در سیدنی زدم را مقایسه کنید، متوجه می شوید که مثلا در المپیک ۲۰۰۰ از هر ۱۰ ضربه ای که می زدم ۳ یا ۴ ضربه به امتیاز تبدیل می شد اما در المپیک پکن هر ۲ یا ۳ ضربه به امتیاز تبدیل می شد.این نشان می داد که تجربه به من کمک می کرد و به طور کلی ورزشکاران باتجربه می توانند از میدان المپیک با موفقیت بیرون بیایند.
*یک مقدار هم اگر موافقید خاطره بازی کنیم. آیا از این سه دوره حضور در المپیک و اتفاقاتی که در حاشیه مسابقات و اردوها افتاده خاطره یا نکته جالبی دارید که برای ما بگویید؟ چیزی که مثلا تا به حال مطرح نکرده اید.
-تمام اردوها خاطره است و المپیک هم وقتی اردوهایش برگزار می شود همه ورزشکاران در کنار هم هستند و با همین دوستی ها و رفاقت هاست که آن فشار مسابقات کمتر می شود و قابل تحمل می شود. ما همیشه در اردوها با بچه های جودو و بوکس و قایقرانی دائم در اردو بودیم و به نوعی یک خانواده محسوب می شدیم و آن قدری که باهم بودیم، با خانواده هایمان نبودیم.
*به عنوان سوال آخر، پیش بینی شما از عملکرد کاروان ایران و بالاخص رشته تکواندو در المپیک توکیو چیست؟ فکر می کنید ما می توانیم علی‌رغم تمام مشکلات موجود، پیام آور شادی و موفقیت برای کشور باشیم؟
-تکواندو خوشبختانه همیشه در المپیک ها دست پر بوده و با مدال به کشور بازگشته است. امسال هم بچه های خیلی خوب و توانمندی در تیم ملی حضور دارند اما نباید فراموش کنیم که میدان المپیک هم میدان بزرگی است و امیدوارم که بچه ها بتوانند نتیجه زحماتی که کشیده اند را ببینند. ضمن اینکه این المپیک از یک جهت هم از سایر المپیکی ها سخت تر است چرا که بچه ها یک سال بیش از همیشه انتظار کشیده اند و تمرین کرده اند و فعالیت هایشان فرسایشی شده با این حال امیدوارم هم بچه های تکواندو و هم سایر ورزشکاران کاروان ایران، قدر این فرصت را بدانند و با موفقیت از توکیو به تهران بیایند.