رستانیوز گزارش می دهد؛
کاخ سفید و سایه القاعده؛ وقتی نقاب می‌افتد
کسی که روزی برای دموکراسی در ایران نسخه آمریکایی تجویز می‌کرد، حالا باید پاسخ دهد با کدام عقل سیاسی می‌توان از بانی جنگ‌های خاورمیانه انتظار آزادی داشت؟
گروه سیاسی رستانیوز: بیست سال تمام، ایالات متحده جهان را با شعار «جنگ علیه ترور» به خاک و خون کشید. از بغداد تا کابل و از حلب تا موصل، نام القاعده و داعش بهانه‌ای شد برای ویرانی، اشغال و قتل میلیون‌ها انسان. بیش از دو میلیون عراقی، افغان و سوری قربانی جنگی شدند که واشنگتن آن را «مقدس» می‌نامید؛ جنگی که نه برای نابودی ترور، بلکه برای تثبیت نظم آمریکایی در غرب آسیا طراحی شده بود.
حالا همان آمریکا، همان کشوری که روزگاری هر معترض و مخالفی را با برچسب تروریسم سرکوب می‌کرد، به جایی رسیده که رئیس‌جمهورش با یکی از فرماندهان سابق القاعده در کاخ سفید عکس یادگاری می‌گیرد. دونالد ترامپ با افتخار، در کنار فردی ایستاده که زمانی نماد دشمنی با آمریکا معرفی می‌شد. این تصویر، بیش از هر تحلیل و تفسیر دیگری، عمق ریاکاری سیاست خارجی ایالات متحده را آشکار می‌کند.
هیچ امپراتوری در تاریخ چنین عریان از باورهای گذشته خود عبور نکرده است. این نه فقط چرخشی سیاسی، بلکه فروپاشی اخلاقی یک نظام تبلیغاتی است که دو دهه تمام با شعار «دموکراسی و مبارزه با تروریسم» جهان را قانع کرد تا ویرانی را بپذیرد. کاخ سفید، با این عکس، ردا از تن ادعای مبارزه با ترور برداشت و نشان داد که در سیاست آمریکایی، دشمن و دوست مفاهیمی سیال‌اند؛ بسته به منافع روز و ائتلاف‌های موقت.
در عراق و افغانستان، هزاران کودک بی‌دفاع قربانی بمباران‌هایی شدند که نام «عدالت» بر آن نهاده بودند. همان فرماندهانی که امروز در عکس‌های یادگاری ترامپ لبخند می‌زنند، روزی در میدان‌های نبرد، بهانه‌ای بودند برای ریختن خون بی‌گناهان. این تصویر جدید، نه تنها توهین به قربانیان آن سال‌هاست، بلکه نشانه‌ای است از افول کامل اخلاق سیاسی در تمدن غربی؛ تمدنی که حالا در تضاد مطلق با شعارهای خودش ایستاده است.
هرکس هنوز به امکان تکیه بر آمریکا برای برقراری دموکراسی، توسعه یا حقوق بشر در ایران باور دارد، باید در فهم واقعیت تردید کند. این باور دیگر صرفاً یک اشتباه سیاسی نیست؛ نوعی نادانی عمیق یا منافع پنهان پشت پرده دارد. در جهانی که امپراتوری‌ها بدون شرم در کنار قاتلان دیروز خود لبخند می‌زنند، باور به نیت خیر آن‌ها در حمایت از آزادی، ساده‌لوحی محض است.
آمریکا امروز نه متحد آزادی‌خواهان، که شریک تروریسم است. از مخالفان مسلح در سوریه و جنگ‌سالاران لیبی تا مزدوران در اوکراین، سیاست واشنگتن یک قاعده دارد: دشمنِ امروز، اگر به کار آید، دوستِ فرداست. همین است که آنچه روزی «تروریست» نامیده می‌شد، حالا در مهمانی رسمی کاخ سفید جا دارد.
در تاریخ سیاست مدرن، هیچ‌گاه این‌چنین فاصله میان شعار و واقعیت آشکار نبوده است. آمریکا با این رفتار نه تنها مشروعیت اخلاقی خود را از دست داده، بلکه معنای تروریسم را نیز بی‌اعتبار کرده است. وقتی حاکمان کاخ سفید کنار کسانی می‌ایستند که با خون هزاران انسان شناخته می‌شوند، دیگر نمی‌توان از «نظم جهانی» یا «ارزش‌های لیبرال» سخن گفت.
برای جامعه ایران، این تصویر باید یک هشدار باشد: کسی که روزی برای دموکراسی در ایران نسخه آمریکایی تجویز می‌کرد، حالا باید پاسخ دهد با کدام عقل سیاسی می‌توان از بانی جنگ‌های خاورمیانه انتظار آزادی داشت؟
این باور که غرب کلید توسعه و حقوق بشر در دست دارد، حالا دیگر تنها از دو منبع تغذیه می‌شود: یا جیب‌های پر از دلار رسانه‌ای، یا ذهن‌هایی خالی از درک سیاسی.
غرب با دست خود نقاب از چهره برداشت. دیگر نیازی به تفسیر نیست. هرکس هنوز در پی دموکراسی آمریکایی است، یا کارمند دستگاه تبلیغاتی واشنگتن است، یا با واقعیت‌های قرن بیست‌ویکم قهر است.
تاریخ، بازی‌های دوگانه را خوب به یاد می‌سپارد. و در این بازی، آن‌که خود را با دشمن مردمش هم‌سفره کند، دیر یا زود در همان سفره خورده می‌شود.
