همایون ارشادی درگذشت | علت فوت بازیگر معروف +عکس

 «همایون ارشادی» بازیگر سینمای ایران بعد از یک دوره بیماری صبح امروز دار فانی را وداع گفت.

درگذشت همایون ارشادی | خداحافظی با صدای آرام و چهره نجیب سینمای ایران

صبح سه‌شنبه، ۲۰ آبان‌ماه ۱۴۰۴، جامعه هنری ایران در بهتی عمیق فرو رفت. همایون ارشادی، بازیگر صاحب‌نام سینما، تئاتر و تلویزیون، پس از یک دوره بیماری، چشم از جهان فرو بست.
او یکی از متفاوت‌ترین چهره‌های بازیگری ایران بود؛ مردی آرام، متین و کم‌حرف که هر نقش را با سکوت، وقار و اندیشه زنده می‌کرد.

زندگی و آغاز مسیر همایون ارشادی

همایون ارشادی در پنجم فروردین ۱۳۲۶ در اصفهان به دنیا آمد. دوران نوجوانی‌اش در آبادان گذشت؛ شهری پر از شور، نفت و نخل که روح زندگی را در جانش دمید. پس از پایان دبیرستان، برای تحصیل در رشته معماری به ایتالیا رفت و مدتی نیز در کانادا اقامت داشت. اما سرنوشت، مسیر زندگی‌اش را به‌گونه‌ای دیگر رقم زد.

او در بازگشت به ایران، در میانسالی با دنیای سینما آشنا شد؛ درست در زمانی که بیشتر هم‌نسلانش به فکر بازنشستگی بودند. اما ارشادی تازه شروع کرده بود.

از معماری تا «طعم گیلاس»

همایون ارشادی در سال ۱۳۷۶ با فیلم ماندگار «طعم گیلاس» به کارگردانی عباس کیارستمی وارد سینما شد. نقش اول مرد فیلم، شخصیتی تنها و در جست‌وجوی معنای زندگی بود و چهره آرام و نگاه اندیشمند ارشادی به‌خوبی با این نقش درآمیخت.
فیلم «طعم گیلاس» توانست نخل طلای جشنواره کن را برای سینمای ایران به ارمغان بیاورد و ارشادی را به‌عنوان چهره‌ای تازه اما پخته در جهان معرفی کند.

پس از آن، در فیلم‌های دیگری چون «درخت گلابی»، «پارتی»، «واکنش پنجم»، «شبانه»، «چهل سالگی» و «بوسیدن روی ماه» حضور یافت و هر بار نشان داد که هنر برایش شغل نیست؛ شیوه زیستن است.

چهره‌ای جهانی همایون ارشادی

ارشادی از معدود بازیگران ایرانی بود که در سینمای بین‌المللی نیز درخشید. او در فیلم هالیوودی «بادبادک‌باز» نقش‌آفرینی کرد و با حضورش نشان داد که بازیگر ایرانی می‌تواند فراتر از مرزهای زبان و جغرافیا بدرخشد. صدای بم و مطمئنش، نگاه آرامش و وقارش در قاب تصویر، او را به یکی از ماندگارترین چهره‌های سینمای هنری ایران تبدیل کرد.

از جنس تفکر همایون ارشادی

همایون ارشادی هیچ‌گاه در مسیر شهرت سطحی قدم نگذاشت. او از زرق‌وبرق دوری می‌کرد و ترجیح می‌داد در سکوتش حرف بزند. از او جمله‌ای معروف مانده:«بازیگری برایم یعنی زندگی، فقط جلوی دوربین، زندگی کمی روشن‌تر می‌شود.»

او نماد نسلی از هنرمندان بود که در آرامش، عمیق و صادق کار می‌کردند؛ نه برای فالوئر، بلکه برای ماندگاری.

میراث هنری و انسانی همایون ارشادی

در کارنامه هنری او بیش از سه دهه حضور در سینما و تئاتر دیده می‌شود. ارشادی توانست میان نقش و معنا پلی بزند و در هر حضورش نوعی اندیشه به تصویر بکشد.
تماشاگران، صدای آرام و لبخند ملایمش را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنند؛ همان نگاهی که در «درخت گلابی» یا «بوسیدن روی ماه» داشت، پر از اندوه و عشق خاموش.

آخرین روزها

همایون ارشادی در ماه‌های اخیر درگیر بیماری بود و با وقار همیشگی‌اش، کمتر درباره رنجش سخن گفت. سرانجام صبح امروز، پس از دوره‌ای بیماری، چشم از جهان فروبست و به آرامی از میان ما رفت.

جامعه هنری ایران، بازیگران، کارگردانان و هوادارانش با انتشار پیام‌های متعدد درگذشت او را تسلیت گفتند. بسیاری از هنرمندان از او به‌عنوان «صدای آرام سینمای ایران» یاد کردند.

چرا یادش می‌ماند؟

زیرا او از جنس بازیگران پرهیاهو نبود؛ از نسل کسانی بود که کم می‌گفتند و زیاد می‌ماندند.
چهره‌اش یادآور نجابت، صدایش یادآور سکوت و نگاهش پر از معنا بود. همایون ارشادی به‌تنهایی ثابت کرد که حتی بدون اغراق، می‌توان نقش را به جاودانگی رساند.

بدرود مرد آرام سینما

با رفتن او، بخشی از سینمای شاعرانه و اندیشمند ایران خاموش شد. اما فیلم‌هایش، نگاهش و میراثش تا همیشه زنده خواهند ماند.
روحش شاد و یادش گرامی.